آلجينات از جمله پلي ساكاريدهايي است كه به دليل ويژگي هاي ممتازي چون ارزاني و سهولت ساخت در سال هاي اخير در علوم پزشكي مختلف به ويژه در مهندسي بافت و رهايش كنترل شده دارو كاربرد وسيعي پيدا كرده است. اما علي رغم مزاياي زيادي كه در مقالات مختلف براي بكارگيري آلجينات در علوم زيستي ذكر شده است. استفاده از اين پليمر در برخي موارد خاص از قبيل كپسوله كردن داروهاي غير قابل انحلال در آب و يا برخي از پروتئين ها مانند TGF-β به واسطه ساختار شيميايي الجينات امكان ناپذير مي باشد. اصلاح ساختار آلجينات به كمك روش هاي شيميايي از جمله استرسازي، اترسازي و آميدسازي جهت فائق آمدن بر محدوديت هاي فوق از زمينه هاي تحقيقاتي پرطرفدار در سنتز اين ماده آلي مي باشد. در اين پايان نامه از روش هاي استرسازي اعم از روش هاي نوين و روش هاي متداول جهت ساخت گونه اي جديد از آلجينات استر استفاده گرديده است. بدين منظور در ابتدا با استفاده از اطلاعات شيميايي به پيش بيني ساختار نهايي پرداخته و سپس با استفاده از آزمايشات تجربي متعدد ساختار و خواص پليمر ساخته شده تعيين مي گردد. جهت حصول اطمينان از زيست سازگاري ماده آلي حاصل تست هاي بيولوژيكي با استفاده از سلول هاي غضروفي خرگوش صورت پذيرفت. در خاتمه نيز نتيجه به كارگيري آلجينات استري در بازگذاري دو نوع داروي قابل انحلال و غير قابل انحلال در آب در مقايسه با آلجينات اصلاح نشده بررسي گرديد. با استفاده از نتايج حاصله ميتوان نتيجه گرفت كه بازده بارگذاري دارو در آلجينات سنتز شده نسبت به آلجينات معمولي افزايش چشمگيري يافته است.